Zoals sommigen reeds wisten hebben we 2 weken vakantie in Nederland gehad. Best lekker hoor weer even de Hollandse (winter) kost nuttigen met alle andere gezelligheden. We hebben een prachtig 40-jarig bruiloftsfeest gehad met Kees, Ineke, en de hele familie, in Blooming hotel Bergen. Veel vriendjes en vriendinnetjes kunnen spreken en knuffelen, en toen weer de ijzeren vogel in. Echter dit keer namen we mijn (Guido) ouders mee om samen 3 weken het midden en zuiden van Vietnam te ontdekken. Voorwaarde was dat dit wel een beetje naar onze levensstijl werd aangepast, dus verschillende vervoersmiddelen, onderkomens en eetstalletjes!

Via Frankfurt kwamen we aan in een zeer warm Ho Chi Minh City (voorheen Saigon genaamd). De scooters vlogen voor, achter, over en onder de taxi langs, dus iedereen was weer wakker, we zijn er! Het hotel lag centraal in district 1 en na een paar uur rusten gingen we eropuit. Een lunch met soep en noodles en stokjes was een ervaring op zich…. Ook hebben we meteen de Ca phe sua da, koffie met ijs en gecondenseerde (zoete) melk, geprobeerd (inderdaad heerlijk Kim). Dit is echt overal en altijd verkrijgbaar en heerlijk verfrissend. ‘s Avonds zijn we naar het backpackers gebied geslenterd en hebben we voor 45 cent flessen bier weggewerkt en wat rijstgerechten genuttigd op onze slippers.

Na 2 nachtjes hebben we een buskaartje geregeld naar de Mekong delta. Vanaf het hotel werden we met de taxi bij het kantoortje van de bus afgezet. De bus was op tijd, koffers en rugzakken aan boord en tuffen maar ca. 3 uurtjes. Daar aangekomen gaven we het adres van onze homestay (5 hutjes) aan een taxi chauffeur en in zeer gebrekkig Engels liet hij weten dat hij wist waar hij moest zijn. Na 20 minuutjes stopt de taxi aan de overkant van een brug, met verder weinig te zien behalve een rivier, en vertelt hij ons dat we er uit moeten, we zijn er… We kijken elkaar eens goed aan, en om ons heen, en begrijpen niet wat we hier moeten doen. Hij gebaart ons om een paadje te nemen naast de brug en dat te vervolgen. De zon brandt inmiddels lekker en we struinen het pad maar af. Een paar dames zitten de was te doen en lachen vriendelijk, maar verder is er niet veel te zien qua hotel.

Dan bromt een bootje op de rivier en de schipper wuift naar ons. We wuiven maar terug en hij meert aan. Hij spreekt ook geen Nederlands en we begrijpen dat we moeten instappen. Bagage op de boot en op kleine bankjes plaatsgenomen bromt de boot weer terug de rivier op. Een mooie kronkelige waterweg door bosrijk gebied is ons uitzicht. Dan opeens meldt hij dat we er zijn. Een paar houten huisjes op palen doemen op en verdraaid we zien een paar toeristen! De Nguyen Homeshack is een feit. Maxime, de franse eigenaar verwelkomt ons bij de aanlegsteiger, samen met twee hondjes, een kat en een klein varkentje (Bacon genaamd) en sjouwt de bagage naar onze houten huisjes. Een ventilator en klamboe houden de muggen buiten in de nacht. Een fantastisch uitzicht over rijstvelden en een van de vele riviertjes is voor 4 nachten ons hoofdkwartier.

Dit rivierengebied staat ook bekend om de vele markten aan de wal en op het water. De boeren uit de omgeving varen naar de markt op het water en verhandelen hun goederen uit de boot aan andere bootjes die het weer naar een lokaal marktje brengen of bij hotels/restaurants afleveren. De volgende ochtend staan we dan ook om 5 uur naast ons bed om dit met eigen ogen te gaan aanschouwen. Het is nog donker als de boot weg bromt en hier en daar zien we al licht uit de hutjes langs de rivier komen en wassen mensen zich in de rivier.

Op het water is het al een drukte van jewelste, overal bootjes en handelswaren! In de mast van de boten hangen de producten die ze verkopen als uithangbord, een tros bananen/ananas/courgettes/etc. We nemen een heerlijke koude koffie met melk dat vanuit een bootje aan ons verkocht wordt. De opkomende zon begint ons heerlijk te verwarmen en een tijdje gaan we aan de wal om daar de lokale markt te verkennen. Te veel om op te noemen was daar te zien. Wat ik het lastigste vond om te zien, was levende kikkers die van hun vel en hoofd ontdaan worden en daarna nog wat rondhuppen. Stukje cultuurverschil zal ik dit maar noemen…

Rond 9 uur waren we weer terug in ons rimboe onderkomen, zoals Ank dat noemde, en konden we ontbijten. Verder lekker gelezen, gekletst en een redelijk uitgebreide kaart om te lunchen en dineren.

Ook hebben we nog een fietstour gedaan door de landerijen en dorpjes. We zijn bij een pagode (soort tempel) geweest en hebben daar wat gegeten en gedronken bij de monniken en weeskindertjes. En veder bij de medicijnman, pottenbakker, schooltje, rijstwijn stokerij en rijstfabriek geweest. Bij de medicijnman wordt veel gewerkt met producten uit de natuur, bladeren, schors etc. en cupping. Bij cupping worden kleine glazen kopjes verwarmd en snel op iemands huid geplaatst waarna deze vacuüm zuigen. Men zegt dat op deze manier giftige stoffen uit het lichaam gezogen worden. Wij hebben het niet geprobeerd, want het laat hele lelijke paarse plekken achter die een week of twee zichtbaar blijven (een soort zuigzoenen in het kwadraat).

Na ons avontuur in Can Tho zijn we per bus naar Ho Chi Minh City (HCMC) terug gegaan en hebben we een taxi naar Mui Ne gepakt. Dit ligt aan het strand, en zon en strand lijkt een prima combi, zeker in een vakantie! De taxi rit duurde ca 5 uur en kostte EU 84,00. Prima deal met z’n 4-en en we werden voor ons hotel afgezet. Dit hotel wordt door een Belg gerund, Erik, en lag prachtig op een heuvel met uizicht op de zee. Een groot zwembad met voldoende bedjes, een dj, en met een goed boek op onze e-readers hebben we ons prima vermaakt. ’s Avonds weer wat slenteren en wat flesjes bier drinken voor 50 cent verveelt niet snel.

Na dit mooie verblijf hebben we een busrit naar Dalat op het programma. De rit moet ongeveer 4 uur duren, maar na een uurtje hobbelen blijken we 2 lekke banden te hebben. Aiii, de chauffeur heeft maar 1 reserve band en een zeer korte moersleutel. Hij krijgt de bout niet los ondanks het vasthouden aan de bovenkant van de bus en springen op de sleutel. Even later stopt een collega buschauffeur en rolt de tweede reserveband de weg al over naar ons busje. Ook komt er een lange pijp om de stang van de krik te verlengen. Dit lost het probleem op en de banden kunnen er af, totaal aan gort en redelijk kaal gesleten, tja, this is Vietnam.

Ondertussen is er een verkoopstertje op de fiets gearriveerd en laat guava’s zien (een soort appels). De weegschaal komt uit de andere fietstas en er is een winkel geopend. De Aziatische medepassagiers kopen een zak van die guava’s en wij krijgen er ook een paar te proeven. Samen met een soort zout-chili mix om in te dopen is het best een lekkere snack.

Na een minuut of 45 vervolgen we onze weg en genieten we weer van de airco en het gehobbel van de zeer slechte wegen. In het donker komen we aan in Dalat, pakken een taxi, en checken in in ons hostel.

Het bed is een schuimrubber matrasje van 10 cm en de kamer heeft nog net de ruimte om de tassen in te plaatsen. Geen ramen en zeer gehorig. Dalat ligt op 1500 m hoogte en het is verdraaid fris. Lange broek en lange mouwen is het kledingvoorschrift en we lopen nog het centrum in en slenteren over de avondmarkt (even een extra vestje kopen). Daarna een restaurant opgezocht met lokale mensen en heerlijk rijst met zoet zure kip gegeten.

Terug in het hotel blijkt dat houten kozijnen, houten deuren, tegels overal, prima ingrediënten zijn om een zeer gehorig hostel te creëren. Ook voor onze ouders moet het wel leuk blijven dus wij besluiten de volgende ochtend een stapje hoger in kwaliteit/comfort te kiezen.

Om de hoek zit een 5 sterren hotel met prachtige grote kamers. We krijgen een upgrade en checken in met kamers naast elkaar met tussendeur. Wel zo leuk om samen even een afternoon tea te kunnen doen met de balkondeuren open en zonneschijn als koekje.

We regelen een toertje door het omliggende land, wat een zeer vruchtbaar landbouwgebied is. Lelie’s, rozen, groenten, koffieplantages, zijde fabrieken, krekel kwekerij, een waterval en rijstvelden zien we overal. We stoppen even op al deze plaatsen en bij de koffieplantage zijn ook de civet katten voor de weasel koffie zoals ze dat hier noemen (in Indonesië is het kopi luwak). We zien de katachtigen in de hokken, de ontlasting met de bonen, en proeven daarna de koffie.

Bij de zijdefabriek worden de zijderupsen ontdaan van hun zijde cocon en deze wordt gewassen en gesponnen. De rupsen die hierbij overlijden worden voor consumptie gebakken en bestrooid met wat kruiden. Wat een geluk voor vader en moeder dat ze dit dan ook kunnen/mogen proberen. Vader twijfelt geen moment en gooit er 1 achterover. Kauwt een paar keer en zegt “best lekker hoor” en pakt er nog een. Moeder zie ik twijfelen, pakt er voorzichtig 1 en bijt in zijn kont en haar gezicht vertrekt… Maar ze eet hem op en spoelt het een en ander met water weg. Bij de krekelkwekerij zien we bakken met ritselende krekels die gefokt worden voor consumptie en ook daar krijgen we de mogelijkheid om deze gebakken te proeven. We slaan dit toetje beleefd af en gaan terug richting Dalat. Later vindt vader het toch jammer dat hij het niet heeft geprobeerd…

De volgende dag zijn we met een kabelbaan naar een groot tempelcomplex gegaan. Mooi hangend in de cabine konden we het prachtige landschap goed bekijken. Het tempelcomplex bestond uit meerdere pagodes/tempels en bijgebouwen. Overal waren mooie tuinen te zien en potten met bomen (bonsai techniek) en planten. Gelegen op een heuvel hebben we hier een aantal uurtjes in de zon doorgebracht. Daarna weer terug met de kabelbaan en een taxi naar ons hotel.

Het paleis op de dam, zoals moeder ons hotel noemt, bevalt prima en de luxe op de kamer is prima om te ontspannen en wat te lezen voor de pensioengerechtigden. Mooi, zeggen wij tegen elkaar, het moet tenslotte leuk blijven.

Na Dalat vliegen we naar Da Nang om vervolgens begin van de avond per taxi in Hoi An afgezet te worden bij Villa riverview.

Hoi An’s oude centrum staat op de wereld erfgoedlijst en ligt ook nabij de zee. We worden gastvrij onthaald met een Vietnamees kerstavondmaal met Cao Lau als hoofdgerecht en loempiaatjes erbij. Bier op tafel en tonic voor moeder en we konden als een stel hongerigen aanvallen. Daarna toch nog maar lopend naar het oude centrum om een drankje te doen, het was tenslotte kerstavond. Lange broek en shirt waren nodig, ook hier was het helaas een stuk frisser dan in het zuiden.

Overal hingen lampions, een rivier stroomt er doorheen en mooie oude gebouwen met Chinese bouwstijlen waren aanwezig. Ergens zijn we mooi gaan zitten met een fles rode wijn en hebben alles eens rustig bekeken.

Fietsen werden ook verhuurd, dus de volgende dag na het ontbijt zijn we het strand gaan verkennen. Helaas was het nog steeds bewolkt en door het ontbreken van de zon was het toch weer fris met korte broek en T-shirt. Op het strand lagen wat mensen op bedjes, kansloos ingewikkeld in dekens en hun eigen kleren. Het was gewoon te fris. Vissers haalden verderop op het strand de netten uit hun bootjes en de vis werd direct weer doorverkocht aan lokale mensen. Het was leuk om te zien hoe dit allemaal in zijn werk gaat.

De dag erop hadden we een tour geboekt om naar een oud tempelcomplex te gaan. De zon scheen volop en we volgden de gids maar half om op eigen tempo in het zonnetje te genieten van de mooie oudheid om ons heen. Er waren diverse tempels verwoest in de oorlog met de Amerikanen, enkele waren nog redelijk in tact sinds 1300. We hadden ervoor gekozen om met de boot terug te gaan naar Hoi An. Aan boord kregen we een bordje met rijst en groenten en de lunch was geregeld. De boot stampte over de rivier terug naar Hoi An, onderweg was helaas niet veel te zien en het was fris in de wind, maar we werden weer naar het mooie oude centrum teruggebracht.

Onderweg stopte de boot nog even bij een houtbewerkingbedrijfje waar heel mooie sculpturen gemaakt werden. Aan de achterkant ervan, aan de rivierzijde, was men bezig om boten te maken op de traditionele manier.

Omdat het zo fris bleef in Hoi An hebben we besloten om 2 nachten te schrappen en eerder terug te gaan naar de warmte in HCMC. De vlucht terug naar HCMC verliep goed en we hadden wederom een hotel geregeld in het centrum voor de gezelligheid.

Omdat we nu meer tijd overhadden in HCMC konden we ook nog de tour doen naar de beroemde Cu Chi Tunnels. Het tunnelcomplex wat de Vietcong (VC) gebruikte in de oorlog tegen de Amerikanen.

In het kort, en op mijn manier, komt het erop neer dat het noorden van Vietnam communistisch was en het zuiden gecontroleerd werd door Amerikanen. De leider van het noorden, Ho Chi Minh, wilde met de Vietcong het zuiden ook communistisch maken. Dat stuitte op weerstand, maar de noordelingen waren arm en vochten dus op een guerrilla achtige manier vanuit de bossen rond HCMC. Dit terrein was moeilijk te doorgronden en door de tunnels was het zeer lastig voor de Amerikanen om de Vietcong te ontdekken. Als ze al een ingang van de gangen ontdekten pasten ze er niet in/doorheen.

Het tunnelcomplex is ca. 240 km lang en heeft op veel plaatsen 3 lagen. De eerste laag is tot 4 m. diep en werd gebruikt om te vergaderen en te wonen, 2^e tot 8 m. was om te schuilen bij bomaanvallen met een B52 bommenwerper en de 3^e tot 14 m. diep was weer om o.a. richting de grens van Cambodja te komen.

We zijn ook zelf nog door een stukje gang gekropen, maar die was iets groter dan de originele tunnels, aangepast aan de westerse toeristen. Toentertijd was er geen licht in de gangen, vlammen van kaarsen/olielampen zou zuurstof onttrekken en dat is niet handig zo diep onder de grond waar zuurstof van levensbelang is. Ze hadden termietenheuvels nagemaakt waar een klein gat zat onderin. Dit kon duiden op dieren die hun hol hadden gemaakt maar in werkelijkheid waren dit verhulde luchtschachten.

Ondertussen hoorde je overal schoten uit M16’s, AK 47’s en nog zwaarder geschut. Op de schietbaan kon je per 10 kogels schieten met diverse oude geweren. Wij kozen de alom bekende AK 47. Vader, Carolien en ik schoten een paar keer en konden de kracht ervan ervaren!

Na terugkomst in HCMC hebben we nog een lunch genoten bij de Ben Thanh markt en aansluitend een voetmassage genoten, en konden we daarna weer uitrusten van de indrukwekkende trip.

De laatste dag, voor mijn ouders, is aan het zwembad doorgebracht. Hun spullen konden mooi op onze kamer en zodoende hadden ze toch nog een kamer (soort van) voor zichzelf. Om 18:00 uur nog heerlijk gegeten en wijntjes gedronken, en op naar het vliegveld. Ze vlogen om 23:30 en zullen dus in de lucht geproost hebben op het nieuwe jaar.

Voor ons allen was het een onvergetelijke trip en de dankbaarheid voor het regelen van alles was groot. Een paar tranen vielen uiteraard en wij zijn teruggegaan naar het centrum om oudjaarsavond te vieren.

Eerst hebben we een paar drankjes gedronken in een discotheek, waarna we rond 23:00 uur naar de rivier zijn gelopen. Hier werd prachtig professioneel vuurwerk afgestoken en het was zo druk met scooters en locals dat dat ook al een schouwspel was. Er is overigens geen vuurwerk te koop, je hoort of ziet nergens vuurwerk op straat verder.

Rond 00:30 zijn we richting het backpackers gebied gelopen en hebben we buiten nog heerlijk wat biertjes gedronken.

Wij hebben na 4 maanden Azië besloten het roer om te gooien.OZ here we come (again), CU mates!