Ons vertrek uit Nieuw-Zeeland liep uiteindelijk uit op nog meer vertraging. In ons laatste blog hebben jullie kunnen lezen dat de eerste vlucht vertraging had door mist (Christchurch->Auckland) en we onze aansluitende vlucht naar Singapore misten. We hadden 3 aansluitende vluchten geboekt om in Cambodja, Phnom Penh te komen. Na de gratis hotelovernachting werden we om 3:30 ‘s nachts per shuttle bus naar Auckland Airport gereden. Daar aangekomen bleek dat we op een vlucht naar Brisbane (Australië) geboekt waren en daar moesten we maar bij de transferbalie informeren hoe dit verder afliep. In Brisbane bleek dat we gelukkig wel op de vlucht naar Singapore konden (zoals gepland) en daar maar weer verder moesten zien wat er geregeld was. Het mooie was dat we uiteraard zo voordelig mogelijk hadden geboekt, zonder maaltijden enzo. Maar de nieuwe vluchten hadden dit allemaal wel, dus we werden (weer) getrakteerd! Na 12 uur vliegen naar Singapore kwamen we de slurf uit en stond er een meneer met een bordje met onze namen erop. Wat een ontvangst dachten we. Het bleek dat hij ons kon vertellen dat we pas de volgende dag doorvlogen naar Cambodja. Hij moest ons meenemen door de douane en afleveren bij het busje dat ons naar een hotel bracht in Singapore. Nou ja, dan maar weer op hun kosten tukken en eten.

De volgende dag hetzelfde ritueel, busje in en op de luchthaven weer naar de balie en uiteindelijk ingecheckt naar Phnom Penh.

Ons hotel lag mooi centraal en had een zwembad op de bovenste verdieping zodat we mooi het 6 uur tijdsverschil konden weg-luieren. Een beetje de stad verkennen ‘s avonds, wennen aan de 30 graden in de avond en 39 overdag. Het opmerkelijke is dat de eigen valuta Riel, nauwelijks gebruikt wordt. Het betaalmiddel is USD, dollars dus. Alles wordt in dollars betaald, pinautomaten geven dollars, en alleen onder de $1,- krijg je Cambodjaanse Riels terug. Dus een land met 2 betaaleenheden is best apart. Cambodja is ook bekend om de Rode Khmer, de militaire tak van de communistische partij, en hun verschrikkelijke daden in de jaren 70.

We boekten een tour om naar een van de vele killing fields te gaan en naar Choeng Ek, de martelgevangenis. Van 1975 tot 1979 zijn rond de 2 miljoen van de 8 miljoen inwoners (monniken, leerkrachten, artsen, ambtenaren, militairen, intellectuelen) zonder aanleiding vermoord. Het dragen van een bril of nette (burgerlijke) kleding, of het in bezit hebben van een (buitenlands) boek, of kennis van een vreemde taal was voldoende reden voor executie. Ze werden eerst naar een oud schoolgebouw in Phnom Penh gebracht en soms weken of maandenlang op de meest verschrikkelijke manieren gemarteld. Dan werden ze ’s nachts getransporteerd naar het platteland waar sommigen direct bij aankomst gedood werden en in massagraven gedumpt werden. In die kampen waren ’s nachts luide communistische liederen te horen zodat het geschreeuw en gekerm overstemd werd voor de mensen die in de buurt woonden. Er lagen ook veel beenderen en schedels in en op vitrines. Bij grote regenval blijven er botten etc uit de grond komen. Lang niet alles is afgegraven en doorzocht. Al met al een verschrikkelijk hoofdstuk uit de geschiedenis van dit land.

Na een aantal dagen was de jetlag vertrokken en besloten wij ook om te vertrekken. We namen een bustrip van 8 uur naar Siem Raep. Deze plaats is de uitvalsbasis voor het grote tempelcomplex Angkor Wat. Dit complex staat op de Unesco erfgoedlijst en beslaat een 400km2. De eerste stad in het gebied werd in 889 onder de naam Yasodharapura gesticht en dit begon een traditie van meer dan 500 jaar waarin er nieuwe tempels en steden werden gebouwd die opeenvolgend de hoofdstad van het Khmer-rijk werden. Dit rijk omvatte Cambodja, delen van Vietnam, Laos en Thailand.

Hier hebben we een fantastische dag gehad met de bezichtiging van 5 tempelcomplexen waaronder Angkor Wat, Angkor Thom en de Bayon tempel. Reizen blijft ook zo nu en dan plannen. Waar willen we heen, hoe komen we daar, wat is het voordeligst en comfortabelst. Op onze wensenlijst stond ook het Songkran festival in Thailand. Dit vond plaats van 13-15 april en is een heel groot feest waar de Thai het nieuwe jaar vieren. Wij wilden dit graag in het noorden van Thailand vieren, Chiang Mai, omdat dit een groot feest is en Guido al een keer geweest was en mensen kende. Daarbij komt dat we vanaf deze plek een interessant vliegticket vonden naar Yunnan provincie in China.

Een vliegticket was te duur voor ons dus boekten we een bustrip naar Bangkok om daar vervolgens met de trein weer naar het noorden van Thailand te gaan.

De busrit hield in dat we met een touringcar in 4 uur naar de grens van Cambodja/Thailand werden gebracht. Daar je bagage omhangen en lopend langs de douane posten en door niemandsland moest.

Aangekomen in Thailand moesten we nog een half uur in de hitte wachten op een mini bus om in 6 uur naar Bangkok, Khao San Road, gereden te worden.

‘s Avonds hadden we beurse billen en na een paar biertjes was dat gevoel weer weggetrokken gelukkig. Om niet weer de volgende dag zo lang in de trein te zitten boekten we die een dag later zodat we 1 dagje in Bangkok extra hadden. De stad kenden we inmiddels redelijk, dus zijn we nog even gaan shoppen hier en daar en hebben we wat gelezen. De trein vertrok de volgende ochtend om 09:00 uur en om een uur of 10 ‘s avonds kwamen we aan op de plaats van bestemming.

De volgende dag een scootertje gehuurd, beetje rondgetuft en naar een mooie tempel hoog op een berg gegaan. Ook heeft Carolien het Chinese visum voorbereid. Dit bestaat uit ca. 30 printjes totaal: visum aanvraag, kopieën van paspoort, bankafschriften, heel reisplan met onderbouwing middels (vlieg)tickets en hotelovernachtingen. Het mooie is dat deze overnachtingen geboekt waren, maar ook weer kosteloos geannuleerd konden worden na ontvangst van het visum! Echter het consulaat was de maandag dat we het wilden indienen i.v.m. een feestdag dicht. Het werd dus dinsdag en er staat 4 dagen voor uitgifte dus dit ging net aan passen, het weekend erop was het Songkran festival dus waren ze ook nog extra dagen gesloten. De tickets naar en uit China waren wel echt geboekt dus het moest ook niet fout lopen…. De visa formulieren had Carolien allemaal punctueel voorbereid en de aanvraag werd dan ook zonder problemen in ontvangst genomen. “Vrijdag weer ophalen” (niet in het Nederlands hoor) vertelde de dame dus we konden nog even een paar dagen op vakantie. We zijn naar Pai gegaan, een dorpje op 4 uur rijden waar een heel relaxte sfeer hangt, beetje plattelandachtig. We hadden daar een mooi boutique hotel gevonden met zwembad en zaten centraal in het centrum. We hebben een authentiek chinees wijkje bezocht met een scooter en rijpe bananen geplukt aan de kant van de weg. Erg indrukwekkend om te zien hoe men daar leeft. De bouwstijl is een soort vierkant, het huis met daarvoor een groot plein/erf en ommuurd. Alle mensen waren zeer vriendelijk en het was een mooie voorbode van wat ons te wachten staat de komende maand.

Na 3 dagen weggeweest te zijn moesten we weer terug naar Chiang Mai om ons Chinese visum (hopelijk) op te halen. Dit kon helaas alleen tussen 09:00 en 11:30 dus donderdagmiddag moesten we weer terugzijn in Chiang Mai.

Vrijdagochtend hebben we het visum opgehaald en goed gekeken of alles klopt in het paspoort en ja hoor, het was in orde!

Zaterdag stond Songkran op het programma dus we moesten maar eens een goed waterpistool kopen. Een super soaker had Guido wel eens van gehoord, maar het laatste waterpistool dat we ooit kochten was alweer een paar jaartjes geleden. Bijna overal in het centrum hingen en lagen de koopwaren: waterpistolen, groot/klein/rood/blauw/groen/geel, emmertjes met een touwtje en een soort pvc buizen waar je als een injectienaald het water opzuigt en met zeer hoge druk eruit perst. Laten we even uitleggen wat het festival eigenlijk inhoudt: Songkran wordt tegenwoordig ook wel "het feest van het water" genoemd omdat gedurende de drie dagen iedereen elkaar nat mag gooien met water. Toch kan nog steeds een (gewoonlijk al wat oudere) Thai of Thaise na beleefd verzoek iemand voorzichtig een klein glaasje water over hoofd en nek gieten om een voorspoedig jaar te wensen. Maar langs de weg staan hele families met emmers water, tuinslangen en waterpistolen klaar om voorbijgangers nat te gooien of te spuiten. Water wordt zelfs uit de grachten rond het centrum in Chiang Mai gehaald met emmers. Pick-up trucks rijden langzaam rond, vol met mensen die in hun midden een groot watervat hebben. Met bakjes gooien ze iedereen nat die ze maar tegenkomen. Vaak hebben ze ergens een groot blok ijs opgehaald om het water ijskoud te maken. Vooral mensen met paraplu’s en nog droge mensen, en jonge dames op een motorfiets, zijn het mikpunt. In deze heetste periode van het jaar rijden bijna alle auto's met airconditioning, maar wee degene die een raampje zou hebben openstaan. Sommigen hebben bakjes met wit mentholpoeder (soms ook vermengd met water) bij zich om mensen vegen in hun gezicht te geven. Jonge mannen gebruiken het witte poeder vooral om aantrekkelijke meisjes en jonge vrouwen aan te raken en witter te maken (een witte huidskleur wordt in Thailand mooi gevonden, gewoonlijk gebruiken Thaise vrouwen dagelijks talkpoeder om iets witter te lijken). Iedereen heeft veel lol en doordat het zo warm is, is het vele water een welkome verkoeling. Ook was er op veel plaatsen muziek en podia waar mensen tot aan hun enkels in het water stonden en lekker dansten in de hete zon. Dit jaar begon het al 1 dag eerder vanwege het weekend. We hebben heerlijk rondgelopen als amateur guerrilla’s en heel veel gelachen om en met mensen die verrast werden op een emmer (koud) water. Dus na 4 dagen feesten was het mooi geweest en konden we nog mooi een anderhalve dag besteden aan het plannen maken voor China en dit blog aan u allen te presenteren. De avonturen in China lezen jullie binnenkort weer, groeten van ons!

P.S. we landen 17 juni weer in Nederland zodat jullie Guido de 18e kunnen feliciteren op zijn verjaardag